"Mια φορά κι ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος ..."

"Mια φορά κι ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος κι οι εποχές και τα μήλα τα γλυκά κι οι ντομάτες που μύριζαν καλοκαίρι, μια φορά ήταν η χαρά της συγκομιδής του καρπού, του δικού σου καρπού, και η διπλή χαρά σαν έστρωνες τραπέζι και πρόσφερες τα καλούδια της γης σου......" Μια φορά ο άνθρωπος θυμήθηκε τα τόσα ευωδιαστά που τα `χε χάσει  κι έβαλε μπρος να αλλάξει λέει τη ρότα του,  να σκύψει πάνω στη γη που τον έθρεψε και τον θρέφει , να τη χαϊδέψει όπως χαϊδεύει τα παιδιά του κάθε μέρα, κάθε στιγμή, με τη σκέψη του. Μια φορά  ο άνθρωπος πήρε την απόφαση να αδράξει τη στιγμή και να δώσει φωνή στο κενό που βιαίως του άφησαν οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις... στο κενό όχι μόνο της ιδεολογίας και των αξιών αλλά  στο κενό της απτής καθημερινής του κουραστικής ημέρας,  της ημέρας χωρίς χρώμα , χωρίς αισιοδοξία, χωρίς ελπίδα. ``Διψάει λόγο αληθινό στην έρημο της γλώσσας ``  ο συνάνθρωπος ,εμείς , τα παιδιά μας. Μια φορά κι ένα καιρό μια χούφτα ανθρώπων αποφάσισαν να μιλήσουν λόγο αληθινό.  Κι ας ήταν λίγοι -Γίναμε πολλοί. Κι όπως σε κάθε παραμύθι ,παλεύουμε –χωρίς θορύβους- για να χρωματίσουμε αυτό το κενό  να το βάψουμε πάλι μαζί με τα παιδιά μας : πράσινο γαλάζιο κόκκινο, να το γεμίσουμε αξίες και σεβασμό προς ο,τι μας περιβάλλει να δώσουμε φωνή σε ό,τι δεν έχει φωνή , να επαναπροσδιορίσουμε  τις ζωές μας και να κρατήσουμε αυτό που μας δίνει χαρά. Το τέλος του παραμυθιού θα το γράψετε εσείς, εμείς ...